21/12/09

Club de lectura en galego


Este pasado 15 de decembro acabamos a lectura e comentario de Lúa do Senegal e acordamos que o seguinte faladoiro será o martes 19 de xaneiro de 2010 ás 18.00 h. O lugar, como de costume é a Cafetaría da EOI de Vigo.

Para este novo ano iniciamos unha segunda liña de lecturas. Á parte, entón, da lectura de autores actuais teremos esta segunda liña que consiste en irmos lendo obras da nosa literatura doutras épocas.

Por tanto, as seguintes lecturas van ser:

a) Amor de tango de María Xosé Queizán (Xerais)

Conseguide, se podedes, a última edición, xa que foi revisada e mellorada no aspecto lingüístico.

Para esta próxima tertulia traeremos lido até a páxina 60. (ollo, pola edición do 2007). Son as 3 primeiras partes. Até onde di: “o home por excelencia era o seu pai”.


b) Dentro do obxectivo do coñecemento da nosa historia literaria, qué mellor que comezar co primeiro título importante da nosa literatura: Cantares Gallegos (1863).

Este libro de Rosalía de Castro supón entre outras moitas cousas, o nacemento da nosa literatura moderna. Hai nel unha reivindicación da nosa terra, da nosa lingua e do noso pobo, e, nomeadamente, das súas camadas populares.

As edicións recomendadas por Anxo Angueira son:

A de Galaxia, feita por María Xesús Lama
A de Xerais, feita por Xavier R. Baixeras.


Para esta vindeira tertulia ordenamos de ler o prólogo e o poema que comeza “Adiós ríos, adiós fontes” de Cantares Gallegos.

Centrarémonos só nalgúns poemas deica o final do curso, mais quen quixer ler o poemario enteiro, mellor, e esa é a nosa recomendación.

A previsión é que en maio teñamos unha conferencia-coloquio de Anxo Angueira, un recital poético (do alumnado) e unha excursión a algúns dos lugares onde viviu Rosalía. Agardamos a participación de todo o alumnado.


Agora pode ser un bo momento para vos sumardes ao noso club de lectura
e para participardes nel.


Un bo ano 2010 para tod@s!!!

20/12/09

club de lectura en galego

A luz inúndao todo, e no soño rodéanme as cores máis intensas: os verdes das plantas e das árbores, a cor laranxa da terra, os milleiros de grúas brancas voando por riba dos arrozais, os flamboiáns da rúa que baixa ata o río, ateigados sempre de tantas flores vermellas que parecen formar unha ringleira de lumes suspendidos no medio do ceo.

***

Pola tardiña, cando o ceo se tingue de intensísima cor vermella antes de marchar o sol, é tanta a algarabía que case non se pode falar co estrondo que fan.

***

Fáltanos case todo, este parece o país das ausencias.

***

O que mellor facía a avoa era contar historias [...] Ela dicíame que as aprendera mentres vivira en Kedougou, onde todas as tardes se achegaba á Árbore das Palabras para escoitar as persoas maiores que se reunían á sombra e pasaban o tempo debullando un conto detrás doutro.

***

Empezo a entender que quizais non era só a avoa quen contaba as historias, senón que as historias se servían dela para chegar ata min desde o lugar de lonxe onde algún día naceron.

***

E o caso foi que o camaleón entretívose de máis polo camiño, e medio se lle esqueceu a encarga que lle fixeran.

***

Se cadra foi mellor para ela, porque os primeiros anos resultaron duros e tristes, aínda que Khoedi non teña memoria de que o pasasen tan mal como súa nai lle ten contado.
***

Nese momento comprendín de verdade o que significaba abandonar o Senegal.

***

Como me alegrou ver que as nenas me recibiron con cara alegre, chamándome polo meu nome.

***

Imaxinei que a nosa casa era como unha desas illas pequenas que se forman no delta do río Casamance, unha illa que viaxara connosco ata varar na costa destoutro mar de aquí.

***

Esa noite aprendeu que cada unha daquelas viaxes gardaba no seu interior unha historia amarga e dolorosa.

***

Khoedi parou de cantar e pechou os ollos, deixándose levar polo ritmo alegre da música. Naqueles momentos sentía que a súa casa era un anaco do Senegal, como unha illa pequena ou un barco navegando por mares que non veñen nos mapas.

***

Non sei explicalo ben. É coma se tivese unha caixa con fíos para tecer historias [...] Mesturas varios fíos e sáeche un conto que se parece a outros, pero que é distinto.

***


Non é o mesmo dicir garap ca dicir árbore. Cando pronuncio garap véñenme á cabeza os grosos baobabs, as ceibas inmensas, os coqueiros, os flamboiáns que parecen arder no aire.

***

“Tes que ser coma o baobab”, díxome Mareime cando lle falei dos meus medos. “Na temporada das choivas acumula grandes cantidades de auga no seu tronco, e así pode resistir logo as sequías máis longas; por moitos meses que duren, sempre volve florecer cando regresan as chuvias”.

***

Un rato rillando nos adentros, se cadra porque non hai nada peor que a espera e o non saber.

***

Sentín que iso era o que eu quería facer, contar historias tan cheas de vida como aquela, historias que espertan dentro de nós máis ganas de vivir.


25/11/09

Club de lectura de galego



Na terceira tertulia deste ano 2009-2010 conversamos sobre LDS e esbozamos futuros proxectos de que xa informaremos.
De momento ordenamos de ler Lúa do Senegal até o final.
A xuntanza próxima será o martes 15 de decembro ás 18.00 h, como de costume na cafetaría da escola.
Enviádenos comentarios e/ou fragmentos.

Deica logo

13/11/09

Club de lectura en galego




No faladoiro desta pasada terza feira (día 10 do mes de san Martiño), cunha boa asistencia, conversamos sobre os catro primeiros capítulos de Lúa do Senegal.

A seguinte reunión será na próxima terza feira (martes 24) do mes en curso.

Levaremos lidos do 5º ao 10º capítulo (ambos incluídos).



Lembrade: na cafetaría da escola ás 18.00 h



Deica!

(paisaxe de Ziguinchor, Senegal)

5/11/09

Club de lectura de galego



Estamos a ler:

Agustín Fernández Paz, Lúa do Senegal,

o novo libro de Agustín Fernández Paz, ilustrado por Marina Seoane. Esta é a primeira novela publicada por Fernández Paz, tras a obtención do Premio Nacional de Literatura Infantil.

Khoedi, unha nena de dez anos, ten que deixar a súa casa de Casamence, unha rexión ao sur do Senegal, para instalarse en Vigo, a cidade onde o seu pai xa leva varios anos emigrado.

Póxima reunión:

Data: martes, 10 de novembro
Lugar: cafetaría da escola de idiomas.
Hora: 18.00 h

Falaremos sobre a lectura dos catro primeiros capítulos.

Máis información des críticas sobre a novela:

3/11/09

Ola a tod@s

Na primeira reunión do club de lectura ordenamos de ler o libro Lúa do Senegal de Agustín Fernández Paz (Edicións Xerais de Galicia).

Tamén decidimos que o día das xuntanzas será os martes (cada 15 días). Esta decisión pódese revisar. @s que prefirades outro día comunicádenolo.

Volverémonos a reunir o día 10 de novembro (martes) ás 18.00 na cafetaría da escola. Hai que levar lidas, se se pode, até a páxina 53, ou sexa, os catro primeiros capítulos. Tende en conta que ten bastantes ilustracións.

Trataremos de traer o autor para que nos fale do libro. Será cando xa estea lido o libro.

Saúdos a tod@s

23/10/09

Primeira xuntanza do curso 2009-2010


Ola a todos, amigas e amigos,

este xoves, 29 de outubro, imos ter a primeira reunión (do ano 2009-2010) do club de lectura.

Trataremos os seguintes asuntos:

Establecemento do día (ou días) e hora da tertulia.
Escolla do 1º libro que imos ler.
Funcionamento do grupo ou grupos.
Outras posibles propostas.

Acudide os que esteades interesados. Podedes facer as vosas propostas en calquera dos aspectos.

Lémbrovos que no Club poden participar alumn@s, profesor@s e persoal do centro.

DÍA: xoves 29 de outubro
HORA: ás 18.00
LUGAR: cafetaría da escola de Idiomas.

8/6/09

Club de galego - "Ollos de auga"


É unha novela moi doada de ler, utiliza unhas expresións intelixentes mais non rebuscadas.

A historia vaite levando aos adentros nas indagacións feitas pola policía. representada por unhas personaxes cando menos orixinais 'cada un da súa nai'.

Xa ao comezo, debullei no meu maxín as posibilidades do porqué dun asasinato dese xeito. O primeiro que chegou á miña mente foi que tiña que ser por unha xenreira moi fonda, non era un asasinato, era unha vinganza.

Sería unha muller?, ¿o home coa súa condición sexual estaría a xogar cos sentimentos dunha tola que non puido engulir que 'aquilo' fose flor e tinteiro?, e nun arrouto de loucura, ¿argallou aquel sen sentido para acada-la morte de alguén?

O interesante é como comezan a xurdi-las certezas preñadas de dúbidas de ¿quén foi?

Como fío condutor da novela está o noso ser, o noso xeito de ve-la vida, a nosa retranca, a maxia que nos fai peculiares como galegos.

Moitas grazas polos anacos de entretemento e, xaora, polos anacos de incerteza.

De volta grazas, Leo, vémonos na 'Praia dos afogados'.

Abur.

Chelo Fontán Carrera

Vigo,12 de maio de 2009

27/4/09

Club de Galego


Ola a todas, amigas

Na última xuntanza (20 de abril) acordamos volver a reunirnos:

Luns, 11 de maio
a partir das
17.15 h.
pazo de Rivera Atienza, ao lado da Escola de Idiomas.

Falaremos sobre “Ollos de auga” de Domingo Villar. Quedamos en traer lido todo o libro.

Agardemos que vaia un bo día e poidamos estar de novo na solaina.

Lembrámosvos que Domingo Villar acaba de dar ao prelo a continuación da súa novela Ollos de auga. Esta segunda entrega, coas aventuras de Leo Caldas, titúlase A praia dos afogados.

Aquí tendes tamén unha pequena entrevista que lle fan ao o autor na revista web Vieiros.

Saúdos

M.

8/4/09

Club de lectura de galego



Como vos vai, amigas e amigos?

Na xuntanza do 30 de marzo comezamos a falar de "Ollos de auga", de Domingos Villar, e acordamos volver a reunirnos novamente

Luns 20 de abril a partir das 17.15.

OLLO, esta vez será no "pazo" de Ribeira Atienza, ao lado da Escola de Idiomas. Agardemos que vaia un día solleiro e poidamos estar na solaina e gozar do lugar.

Hai que traer lido polo menos até a páxina 112.

Saúdos

M.

27/3/09

Novo libro para galego

Ola a tod@s, amigas e amigos:

O luns pasado acabamos coa lectura e comentario d'O paso do noroeste e aceptamos a proposta de Chelo de ler a novela "Ollos de auga" de Domingo Villar.

A primeira tertulia para falar deste novo libro vai ser o luns 30 de marzo (até a páxina 57, se podedes)

Á parte diso podedes facer comentarios do libro anterior ou dar a vosa opinión para o blog. Mandádemos ao meu correo ou dádemos en persoa a min.

Ánimo, agora pode ser o momento de (re)incorporarvos ás tertulias os que non o fixestes


Até logo, entón

M.

26/2/09

Encontro con ANXOS SUMAI



Saúde a todo o mundo, baleatos, baleas e baleigáns;
delfíns, golfiños e simples golfos;
arroases e comedores de paella;
cachalotes, rorcuais e xibarbados;
narvais, belugas, candorcas e cans do urco;
negróns e toniñas;
en fin, cetáceos todos e todas, o próximo

Luns 2 de marzo

teremos connosco a Anxos Sumai que nos falará da súa experiencia de escritora e do seu último libro Así nacen as baleas.

Agardamos a vosa asistencia e as vosas preguntas. Un saúdo cetáceo.


Até loguiño
moncho

23/2/09

"Así nacen as baleas", historia dunha liberación



Anxos Sumai no seu libro Así nacen as baleas, conta a historia dunha liberación a través da ollada dunha muller cunha linguaxe na que personaxes e relato conflúen para describir o mundo desde a ollada diferente dunha rapaza e do seu irmán discapacitado psíquico.

Así nacen as baleas é o regreso á casa, á orixe familiar dunha muller que volta desde California, onde traballa como bióloga coas baleas. A narradora da novela debuxa o seu pasado coa axuda da lembranza da figura do seu irmán Ramón, un neno con problemas psíquicos pero que é o único que xoga con ela e a fai rir.

A rapaza (sen nome) ten unha historia triste. Non chegou a coñecer ao seu pai, a súa nai nunca a tratou con cariño, o seu tío é indiferente con ela, a única persoa coa que de verdade se sente ben é con Felisa, a súa aia, e coa súa tía, quen a chama para que vol­va e se faga cargo dos negocios, cando súa nai decide encerrarse no seu cuarto.

A novela ao principio é difícil de entender pero a medida que te mergullas nela todo acaba encaixando. Os sentimentos, os condicionantes sociais e a biografía desco­bren un mundo cos ollos dunha muller nova que non está disposta a aceptar o que se lle pide, quere vivir neste mundo dun xeito diferente.

A min persoalmente a obra gustoume moito.

Alba Pernas

22/2/09

Reunión do club de lectura de galego


Saúdos e saúde, carísimas e carísimos:

Para o luns día 9 de marzo á hora habitual (17.15) temos a nosa conversa ou faladoiro na cafetaría da escola sobre "O paso do noroeste", de Xabier Queipo.
Desta feita darémoslle ao trapo e tamén ao tarabelo da lingua, como adoito, sen pasarmos do capítulo 10.
Convén, alén diso, lembrarmos que na seghunda feira anterior (2 de marzo) vai estar connosco Anxos Sumai para iluminarnos sobre a súa novela "Como nacen as baleas" e máis cousas.
Non faltedes.

Até logo daquela

M.

20/2/09

"Así nacen as baleas", a marca do abandono


É un relato dramático que vén marcado polo abandono do pai de familia, que repercutirá nos sucesos posteriores e tinguirá a historia de distintas emocións (cólera, odio, amor, perdón, etc.) existindo ás veces un límite difuso entre elas. Case todos os personaxes teñen un futuro predeseñado, pouco prometedor e é, neste caso a protagonista, quen trata de rebelarse.
En definitiva, unha historia entrañable, cuns personaxes moi diferentes entre si, que tratan de expoñer a súa propia visión da realidade que lles tocou vivir.


Belén Ramos Moreira

18/2/09

"Así nacen as baleas", paixóns agochadas

Así nacen as baleas conta a historia dunha rapaza que non coñeceu o pai. Criada coa nai e os seus tíos, que lle cumpriron todos os caprichos, pero, ó mesmo tempo, cunha falta de cariño e de afecto por parte da súa nai; todos eses sentimentos, decepcións, paixóns agochadas na súa alma, volven de novo, unha vez regresa á casa. Quería marchar, pero tamén quería quedar ó lado da súa nai que, despois de todo, estaba segura de que aínda que nunca lle demostrara que a quería, á súa maneira queríaa moitísimo, só que non llo soubera expresar.

Josefa Chana Rodríguez

17/2/09

L'écume des jours de Boris Vian « Le plus poignant des romans d'amour contemporains »



C'est ainsi que Raymond Queneau définissait L'écume des jours.
RECOIN LECTURE vous propose pour ce semestre qui commence, la lecture de ce roman passionnant que vous trouverez facilement à la bibliothèque de l'École. Cette histoire que son propre auteur qualifie de "vraie puisqu'imaginée" est un chef d'œuvre de la littérature française contemporaine.

Bonne lecture à tous!

16/2/09

"Así nacen as baleas", lectura que engancha


Así nacen as baleas enganchoume dende o primeiro intre. En canto comecei a lela, a verdade que me custou parar. Dende o principio fóronme intrigando cousas como que lle pasaba á nai ou como morrera o irmán. O libro gustoume bastante. Non é difícil de ler e é entretido. A historia que conta é dura, pero parece que vista a través dos ollos da protagonista lévase mellor xa que polo menos ela si leva, academicamente falando, a vida que sempre quixo, aínda que esta estea marcada polo seu triste pasado.

Marta Cid Constela

14/2/09

Reunión do club de lectura de galego

Ola, a todas, a xuntanza do luns pasado, que foi suspendida por cousa do temporal, ímola facer o luns 16 (esta próxima segunda feira).

Unha novidade: imos ler un capítulo máis.

Saúdos e deica vernos.

Moncho

"Así nacen as baleas", pouco traballada


g

Así nacen as baleas é unha noveliña sen pretensións de best-seller e poida que sexa xustamente iso o que a salva. É unha historia familiar que podía ter dado moito de si, pero que, baixo a miña óptica, está pouco traballada; cada un dos personaxes podería ter moito máis percorrido e mesmo algúns perder nel algo do seu arquetipo ata resultar un pouco máis persoal.

Poida que pareza unha crítica pouco construtiva e algo pedante, pero é a miña sincera opinión. Son lectora empedernida e nada selectiva: leo todo canto cae na miña man, pero adoito dicir o que penso de cada cousa que leo. Sobre gustos non hai nada escrito... e a min non me gustou.

Recoñezo non obstante a facilidade da lectura do libro, cunha linguaxe clara e nada rebuscada así como unha sintaxe sinxela e doada. Abusa, penso eu, das voltas atrás no tempo. Pero todo isto é a miña opinión...

Begoña O. Fernández González

12/2/09

"Así nacen as baleas", desde a reflexión


É unha novela baseada na historia memorial dunha familia rota polo seu pasado e polo seu presente. Unha novela que transmite sentimentos de tristeza a través dos seus personaxes e que dá ao lector esperanzas de que todo cambie antes de chegar ao final da lectura.

É un libro de fácil comprensión, cunha historia ao meu parecer moi ben contada, onde o pasado e o presente conflúen, finalmente, nun mesmo punto de encontro e que fai reflexionar sobre moitos aspectos da vida, de feito en moitas ocasións, vinme identificada con algúns dos personaxes.

Unha reflexión sobre como a propia vida está chea de condicionantes que impiden que poidas ser completamente libre, que por moi lonxe que vaias sempre hai algo que fai que volvas, a obtención da liberdade que nunca se achega.

A personaxe que máis me gustou foi a nena, porque transmite rebelión e busca a diferenza na súa propia identidade.

Flori Veloso Pérez

10/2/09

DUBLINERS by James Joyce



"THE SISTERS" (first story in DUBLINERS by James Joyce)


"THE SISTERS"

References:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Sisters_(short_story)
http://findarticles.com/p/articles/mi_m2455/is_n3_v32/ai_19517919


I would like to explore once more the tantalizing mysteries of "The Sisters," assuming two of Berni's main points -- his diagnosis of the priest's madness as a crisis of faith: the priest "comes dose to losing his mind because he is seriously on the verge of losing his faith; as well as his assertion that the infirm Father Flynn "contributes to a view that the Church is both corroded and a dangerously corrosive force" (Benstock 33).
As a story about the loss of faith and the corruption of religious values, Joyce's "The Sisters" has its roots in a Georg Ebers novel of the same title. The German Ebers, an Egyptian archeologist and author of historical romances, based his fiction on historical documents. In the case of The Sisters, Ebers focused on the ancient Memphite cult of Serapis, an institution that worshiped the Egyptian and Greek equivalents of the god Osiris, a god of death and resurrection.
Joyce peppers his story with allusions to the world Ebers recaptures.(1) Joyce's references to the East include the boy's dream, the word "gnomon," and the epithet Rosicrucian. The boy dreams of "long velvet curtains and a swimming lamp of antique fashion. I felt that I had been very far away, in some land where the customs were strange -- in Persia, I thought" (13). Appropriate for a story about death, this image recalls a festival of lamps that honored the dead one night a year in a commemoration observed throughout the East. The rows of oil lamps fastened to houses were intended "to light the shades on their return to their old homes and back again to the realm of the dead" (Frazer 398).
The word "gnomon," which the boy contemplates in conjunction with "simony" and "paralysis," also points toward the East. Not only is Alexandrian Greece invoked with the naming of Euclid, but Egypt has long been considered the source of geometry -- the gnomon in particular -- as a way of measuring a loss. Herodotus tells us that any man whose property sustained damage from Nile flooding would appeal to the king, "who would send inspectors to measure the extent of the loss, in order that he might pay in future a fair proportion of the tax at which his property had been assessed." The historian surmises that "this was the way in which geometry was invented, and passed afterwards into Greece -- for knowledge of the sundial and the gnomon and the twelve divisions of the day came into Greece from Babylon" (Herodotus 169). In "The Sisters" the gnomon not only symbolizes a significant loss, in this case the loss of faith, the word signals that one dimension of Joyce's story will involve Eastern influences.
A third example of joyce's suggestive technique occurs when the uncle calls his nephew "that Rosicrucian there" (11). Members of the "Ancient Order of Rosae Crucius" believed themselves to be "mystically in touch with the Great White Brotherhood of Egypt," a priesthood that flourished in the fifteenth century BCE, recalling the cults of Memphis. This "international fraternity of religious mystics" advocated a "dreamy aesthetic withdrawal from worldly concerns" (Gifford 30). Rosicrucians, and many historians, trace the origins of early Christian asceticism to these ancient Egyptian movements.
Intrigued by an historical approach that discerns patterns repeated in different times and places, Joyce delighted in weaving together details to illustrate that ancient Eastern philosophy, religion, and politics held some meaning for modern experience. While engaged in writing and revising "The Sisters," Joyce definitely had such Irish and Eastern correspondence in mind.(2) In the 1907 lecture he delivered in Trieste, "Ireland, Island of Saints and Sages," Joyce described the Celtic language as "oriental in origin . . . identified by many philologists with the ancient language of the Phoenicians." More than the language evolved from the East, however: "The religion and civilization of this ancient people, later known by the name of Druidism, were Egyptian" (CW 156). Perhaps most indicative of Joyce's design in "The Sisters" was his pronouncement that "Ancient Ireland is dead just as ancient Egypt is dead. Its death chant has been sung, and on its gravestone has been placed the seal" (CW 173).


http://education.yahoo.com/homework_help/cliffsnotes/dubliners/5.html
http://www.sparknotes.com/lit/dubliners/section1.html ----->



“The Sisters”

Summary

A young boy reflects on the impending death of his friend Father Flynn. Knowing that after three strokes the paralyzed priest has little time left, the boy makes a habit of walking past Father Flynn's house, looking for the light of the traditional two candles placed on a coffin that would indicate his death. Each time, the boy thinks of the word paralysis. One night at his aunt and uncle's house, the boy arrives at supper to find his uncle and Old Cotter, a family friend, sitting before the fire. Old Cotter has come to the house to share the news that Father Flynn is dead. Knowing that everyone waits for his reaction, the boy remains quiet.

While the aunt shuffles food to and from the table, a conversation ensues between the uncle and Old Cotter, and the uncle notes the high hopes Father Flynn had for the boy. He hints that Father Flynn planned to prepare the boy for the priesthood and remarks on the friendship between them. Old Cotter, however, thinks of Father Flynn as a “peculiar case” and insists that young boys should play with people their own age. While the uncle agrees with Old Cotter, the aunt is disturbed that anyone could think critically of Father Flynn. She asks Old Cotter to clarify his point, but Old Cotter trails off and the conversation ends. That night, Old Cotter's comments keep the boy awake, and he dreams of Father Flynn smiling and confessing something to him.

The next morning the boy visits Father Flynn's house, where a bouquet of flowers and a card hang from the door handle. Instead of knocking, he walks away and reminisces about the time he spent there. He used to bring Father Flynn snuffing tobacco from his aunt, and Father Flynn would teach him things, such as Latin pronunciation and the parts of the Mass. Remembering Old Cotter's cryptic comments, the boy then tries to recall more of his dream from the night before, but he can remember only a Persian setting—he cannot remember the end. That evening the boy visits the house with his aunt, and they kneel at Father Flynn's open coffin with one of Father Flynn's sisters, Nannie, to pray. Afterward, the three retire to another room to join Eliza, Father Flynn's other sister. Over sherry and crackers they discuss Father Flynn's death, his taxing career as a priest, and the helpful services of Father O'Rourke, another priest who anointed Father Flynn and completed all of the necessary paperwork and death notices. All the while the boy remains quiet. The story ends with Eliza's recollection of Father Flynn's increasingly odd behavior, which started with dropping a chalice during Mass. When one night Father O'Rourke and another priest found Father Flynn shut in a confessional box, laughing to himself, they finally realized he was sick.

Analysis

In “The Sisters,” and in the rest of the stories in Dubliners, strange and puzzling events occur that remain unexplained. Father Flynn suffers from paralyzing strokes and eventually dies, but his deterioration, epitomized by his laughing frenzy in a confessional box, also hints that he was mentally unstable. The reader never learns exactly what was wrong with him. Similarly, Father Flynn and the young narrator had a relationship that Old Cotter thinks was unhealthy, but that the narrator paints as spiritual when he recounts the discussions he and Father Flynn had about Church rituals. However, the narrator also has strange dreams about Father Flynn and admits to feeling uncomfortable around him. Joyce presents just enough information so that the reader suspects Father Flynn is a malevolent figure, but never enough so that the reader knows the full story. Such a technique is hinted at in the first paragraph of the story. The narrator thinks of the word paralysis when looking at Father Flynn's window and says the word sounds strange, like the word gnomon, a term that generally refers to instruments, like the hand on a sundial, that indicate something. Joyce does exactly that: He points to details and suggestions, but never completes the puzzle.

The physical presence of Father Flynn lingers throughout the story, coloring the narrator's experience of dealing with death in life and showing how a death interrupts normal human activities. Father Flynn plays a fleshly role in the story. His approaching death makes the narrator think of the corpse, which he eventually sees. When Father Flynn dies, the narrator continues to think of his physical presence, particularly the lurid way in which his tongue rested on his lip, and dreams of his face. Such bizarre physical images evoke the awkward nature of death. Like the episodes of Father Flynn's odd behavior that the sisters recount, the narrator's memories give Father Flynn a haunting presence that is fearful and mysterious, not beautiful and neat. In the final scene with the sisters, eating, drinking, and talking become difficult since death frames those activities. After viewing the corpse, the narrator declines the crackers offered because he fears that eating them would make too much noise, as if he might disturb Father Flynn in his coffin. Similarly, the narrator's aunt is unable to broach the subject of death. She asks questions about how Father Flynn died, but her thoughts trail off. Father Flynn may be dead, but in many ways he is still very present among the living.

The inability of the narrator and his aunt to eat and speak during their visit to the sisters recalls the sense of paralysis that the narrator connects to the dying Father Flynn in the story's opening paragraph. This link between paralysis or inaction to both death and religion underpins all the stories in Dubliners. Characters face events that paralyze them from taking action or fulfilling their desires, as though they experience a kind of death in life. In “The Sisters,” such paralysis is connected to religion through Father Flynn. Father Flynn's dropping of the chalice and his inability to grasp the same object in his coffin suggest that the rituals of religion lead to paralysis. His sisters also attribute his demise to the strains of clerical life. The crippling quality of religion resurfaces in other stories like “Grace,” in which Joyce more directly questions the role of the Church in the lives of Dubliners.

This story opens with an image of a Dubliner gazing through a window and reflecting on a dilemma. Such a symbol appears throughout the collection, and here it is particularly important because it draws attention to the narrative point of view. “The Sisters” is the first of three stories in the collection told in first-person point of view. As in the other two stories, “An Encounter” and “Araby,” the narrator never divulges his name and rarely participates in the conversations. The opening image of the window in the first paragraph reinforces this sense of quiet, detached observation, which the narrators of the later stories adopt. Through this narrative technique Joyce suggests that even first-hand experience is in some ways voyeuristic, and that it's possible for a person to observe his or her own life from the outside.



http://www.cliffsnotes.com/WileyCDA/LitNote/id-93,pageNum-53.html

AUDIO OF THE STORY:
http://librivox.org/short-story-collection-vol-029/

"Así nacen as baleas", a incerteza da sorte

Atopámonos cun libro máis ben curto e de lectura sinxela, pero que require certo grao de atención para seguir o fío da historia, sobre todo no inicio. Unha vez que superamos este pequeno e sinxelo atranco, o lector pode relaxarse e seguir o guión dunha historia que nos coloca na vida dunha familia pouco respectada pola sorte en canto á saúde, nada agraciada en canto ás relacións entre parentes e acariñada pola sorte dos cartos. As relacións familiares lonxe de seren máis achegadas canto maior é o parentesco, parece que arrefrían canto máis lazos hai (como exemplo temos o caso dos pais e da relación da nai coa filla).

Unha vez centrados neste punto, o libro ten unha traxectoria sinxela e non amosa grandes sorpresas para o lector, quen unicamente ten que deixarse enchoupar na sucesión de acontecementos marcados pola personalidade de cada un dos personaxes.

José Manuel Carnero González

5/2/09

"Así nacen as baleas", escrita renovadora


En liñas xerais, o libro gustoume moito aínda que teño que recoñecer que o comezo non foi do meu agrado. Pareceume que carecía de sentido e non daba relacionado as distintas partes da historia polo que a súa lectura non me atraía moito. Mais, a medida que avanzaba e pasaba as páxinas, fun encaixando todo e rematei gozando con todos os personaxes e historias reflectidas na obra.
Trátase dun libro completamente renovador posto que non se semella a ningún dos que xa lera no que aflorarán os sentimentos e emocións do lector ante as diferentes situacións persoais coas que se terá que enfrontar ao longo da lectura, principalmente con Ramón como protagonista. Ademais, nun segundo plano, o libro presenta una serie de temas para a reflexión do lector e da propia sociedade: desprezo das persoas con minusvalías psíquicas, incesto, abandono familiar por parte do pai, carencia de cariño e afecto familiar, intereses económicos...
Miguel López Docampo

4/2/09


Saúdos a todos, amigas e amigos!

O 26 de xaneiro pasado conversamos sobre O paso do noroeste e acordamos volvernos a ver o luns 9 de febreiro (17.15). Falaremos sobre esta novela até o capítulo 4 (incluído).

Lembrade que rebautizamos algúns personaxes. Estes son:

Jean-Christophe de Simonet, barón de Duchesnoy (o capitán, o que conta a historia): Cristovo
Jean-Hugues Cubin d’Spinel (o protexido do capitán): O Xoanciño
Jean-Batista de Lille et Mirabeau (o científico, o físico de Súa Maxestade): Bautista

A vinda de Anxos Sumai será o 2 de marzo. Ide preparando preguntas.

Pois a viaxar polo Atántico Norte e coidadiño co Sr. Inverno.

Até loguiño

"Así nacen as baleas", conflito xeracional


Así nacen as baleas é unha viaxe a través do tempo, unha crónica reflexiva redactada en primeira persoa sobre distintos períodos da vida. Un retrato íntimo e persoal; un extenso monólogo no que se pode adiviñar que a protagonista é unha extensión do pensamento da autora. É a historia dunha familia onde se reflicten os conflitos xeracionais por mor dos roles instituídos por adiantado. Unha metáfora irónica sobre o papel que xogan os cartos na vida e nas reivindicacións persoais. Un relato escrito nunha linguaxe directa, adobiada cun erotismo atrevido no que a escritora aborda un tema tabú como son as relacións incestuosas. Unha historia ateigada de vida, de traxedia, de amor, de odio, e asemade, de simples aventuras amorosas. Literatura fresca de indiscutible calidade na que o lector pasa a ser protagonista directo do contexto.
JJ. Armando Soto M.

2/2/09

"Así nacen as baleas", os segredos


Así nacen as baleas é unha novela de sentimentos, de silencios e pensamentos agochados no máis profundo da alma. Os seus personaxes están ancorados no pasado dunha historia familiar que levan ás costas coma se fose unha pesada carga que non son capaces de deixar atrás. O lector vai desvelando pouco a pouco os segredos apenas insinuados dende as primeiras páxinas mediante unha linguaxe sinxela pero rica en matices e imaxes sorprendentes para transmitir as sensacións vividas por unha Nena á que lle foi arrebatada a infancia pero que conserva na súa memoria recordos que o lector percibe a través dos seus ollos infantís.
A descrición de obxectos tan cotiáns como un funil transfórmase nun exercicio literario e mesmo parece que poden chegar a cobrar vida nas mans dos dous protagonistas, Ramón e a Nena. Cómpre lermos o libro devagar, saboreando cada palabra e cada metáfora, perdéndonos no relato para logo volver atopar o fío condutor ata chegar a un final aberto a múltiples posibilidades que non dá solucións pero deixa entrever unha certa complicidade só posible cando cadaquén é dono do seu destino.
Sonia García Pérez

30/1/09

"Así nacen as baleas", o xeo emocional


O libro ten unha lectura doada de comprender no vocabulario mais un chisco retorta no argumento ao comezo da narración.
A escritora, para contar as vidas dunha familia e o seu xeo emocional, recorre a xogar cos tempos a través da historia. Converte a vida dos personaxes nunha mostra das frustracións do ser humano, cando as dificultades son acolleitas como xeradoras de afastamento familiar, facendo que se sintan illados aínda na presenza dos outros.
As frustracións: dunha muller, que pariu pero non foi nai; doutra, que viviu a maternidade allea; da muller, que sente un baleiro no seu útero sen vida; dunha filla, que nunca o foi; a duns homes, que só fan sombra cara á outra beira da vida.
Só un personaxe sae libre dela, o fillo no seu mundo cetáceo, o desacougo e o que os demais senten ao ver.
Gozo moito no club de lectura, o feito de comparti-lo lido con varias mentes pensantes e cada unha do seu pai, é moi gratificante.

Chelo Fontán Carrera

29/1/09

"Así nacen as baleas", a historia dun retorno


Así nacen as baleas é unha desas novelas nas que os seus personaxes e as súas vidas son totalmente cribles. É a historia dun retorno, dunha volta á casa non desexada...
A protagonista, unha rapaza nova, é quen tece a historia. Cun ton íntimo vai mesturando as lembranzas da súa nenez coas vivencias actuais, e agás na relación co seu irmán, en todas as demais relacións predominan uns sentimentos cunha forte carga de amargura, de dor, de soidade, de ausencias, de falta de cariño. É unha historia na que por uns ou outros motivos, ningún dos seus personaxes consegue ser feliz, xa que todos eles están condicionados por algo ou por alguén.
A linguaxe do libro resultoume sinxela e o seu desenvolvemento interesante, pero o seu final, ao menos para min, bastante previsible.

Liliana González Mejuto

28/1/09

"Así nacen as Baleas", comentario


O libro gustoume, pero entendino moito máis despois que o lin dúas veces.
Os personaxes son xente que non puido facer na vida o que quixera, senón que dende que naceu xa tiña a súa vida organizada. Isto vémolo ó longo do libro.
A protagonista é unha muller que nunca foi querida pola súa nai, e iso vémolo no seus sentimentos cara ós demais. Ela cando deixa un lugar esquécese de todo o que tiña alí. Non sente amor por ninguén, só sentiu cariño polo seu irmán morto, Ramón. Eu penso que ela é así porque non recibiu o amor da súa nai, e sempre mirou que a nai quería ó seu irmán e non a ela.
A nai é unha muller que sufriu moito na súa vida, casou pero nunca foi feliz porque o seu home estaba lonxe, tivo un fillo enfermo, que foi a razón da súa vida, e mirou como morría diante dela. Eu penso que toda a súa enfermidade de agora é polo seu sufrimento anterior, porque ela é unha muller intelixente, se non ela non tería tantas tendas polas cidades, pois ten ollo para os negocios, algo que o seu irmán non ten.
Ramón, “o fillo enfermo”, ten un corazón grande como unha balea, pero el dáse conta das cousas que pasan ó seu arredor. Cando a nai di: “temos un gran, bonito, fodido problema” el sabe que fala del. A súa irmá foi concibida para coidalo o día que morrese a nai, e quizais a súa morte foi unha liberación para a protagonista. Cándido, “o tío”, era un home que non tiña carácter, el aceptou a súa vida, aínda que moitas veces el dicía que era mellor que se embarcase de novo, quizais se sente agora frustrado na súa vida, e espera poder cambiala cando a irmá morra e venda todas as tendas.
O que vemos ó final do libro é que queda a esperanza nos protagonistas de poder vivir a vida como quixesen, a nai presenta un carácter máis doce, o irmán pensa poder dedicarse á horta que ten, a filla poder seguir estudando as baleas, e ter unha mellor relación coa súa nai.

Marta Fernández

27/1/09

Comentario a "Así nacen as baleas"


Así nacen as baleas narra a historia dunha familia marcada por unha vida predestinada desde o nacemento. É unha fermosa novela que afonda nas emocións e nos sentimentos dunha familia acomodada .

Narrada cunha extraordinaria sensibilidade, a autora consegue, sen caer no dramatismo, transmitir o conformismo e os condicionamentos sociais dos que son vítimas.

Utiliza a imaxe duns mamíferos, as baleas, e o medio en que se desenvolven, como unha alegoría da liberación do sufrimento.Un medio acuático pracenteiro que está no ventre das baleas e que fóra, afoga e libera.

Nélida Casal Díaz

26/1/09

YOUR STORIES 3 - English Reading Club - Bookworms

FEET by Fabiola Mecías Pumar.


I see my feet, they are there at the bottom or at the beginning of my body, it depends on how one builds the idea of the body. I could look at them, they are here with me, they are part of me, but I am seeing them in my mind, thinking about them, what relation have I with them?
My feet are one of my favourite parts of my body. They are little and they have sinuous lines. And I like lines, sinuous lines specially. I am particularly sensible to lines, curved lines cause me a sort of pleasure (it is not by accident that I have decided to be a painter).A convexity, then concavity, then convexity again. These curves give contour to their profiles. They are little and now some wrinkles have appeared.
They are free feet. I have never liked the sensation on them of being packed tight. Seeing some feet coming out of their shoes overwhelmed, distorted, deformed, displeases me so much it seems they have been prisoners to footwear. I can remember myself being a six-year-old child, in bed, before sleep, giving a massage to my feet, wanting them to expand at the end of the day. I kept doing that naturally and spontaneously. Then in my twenties theatre lessons came along and dance lessons, and here to massage the feet became part of the training. Once one of my theatre teachers ( I am really grateful to her, I have really learnt from her) told us: " A bird can fly high because it has good clutches to grip". It is true, they need them to properly seize a branch at landing. Land is the base. Feet. A bird knows that if air provides great pleasures, freedom, a wide perspective and light and delightful support (who has not dreaming of flying or, who has not flying on dreaming?), land nourishes and gives rest. So, feet if you are confident at a good landing, then you feel able to fly to remote worlds so you can create in reality.
One can also see the body as a tree, so feet are one's roots and if one is well-rooted, well planted, one can develop well.
And I love dancing, and walking and running, and travelling. By saying that, a sentence comes to my mind, it is written on a book which is my treasure, my mother began to write it when I was born to register my first days and filled it with photos. One of the sentences is written in first person as if it was me talking after having just started to walk. The phrase is: "I could not believe that it would be so great to walk and to run!"
Feet, then a world






THE SINK by Pili Ortega

The sink is the place where, at nights, I look for the most hidden secrets of my neighbours. There, next to the sink, while they are not watching me, I bring together my eye to the waste pipe and then I can see that small wedding ring which the blonde of the sixth floor has thrown away through the sink, after she found out that her husband had forgotten their anniversary again, although for sure he is not in love with any other woman. I can also hint the disappointed expression of her face, the sadness, the frustration, and later on, I also discover her husband’s wide eye through my sink, his enormous dark eye behind a short-sighted pane of glass which stares at the ring rolling down and reminds himself of the very day he bought it. How happy he smiled! How much love he should have felt just to invest his whole savings in that rolling ring. How stupid he had behaved!! And then, at this real moment, I can also find out through my sink, through his short-sighted eye all the anger, all the rage while he thinks again and again, obsessively, about the nice pair of shoes that this year he had hidden behind the coach just to surprise his blonde in their anniversary day

MASCULINITIES




  • READINGS FOR FEBRUARY – MARCH
    (FILMS / AUDIOS / TEXTS /PAINTINGS)


    TOPIC: “MASCULINITIES”


    We will be looking at the shaping of the hero in some literary words. Different notions of the hero will be approached, taking into account autobiography, the picaresque output of masculine “heroic” characters, the concept of the modern hero surviving a hostile world, exiles, and the process of coming to terms with the self.
  • Where? Vigo - EOI
  • When? Tuesdays - 18:30 -20:00
  • or 20:00 -21:30
  • Room: E8

  • EXCERPTS OF THE FOLLOWING WORKS:


    1. “The Life and Opinions of Tristram Shandy” (1759) by Lawrence Sterne
    ( Filmic support, by Michael Winterbottom). 13th and 20th of January


    2.“David Copperfield” (1849-50) by Charles Dickens (filmic and textual support).
    Topic for discussion: “The Victorian Frame of Mind”. 27th of January


    3.“Dubliners” by James Joyce. 3rd and 10th of February. Film: “The Dead” by John Houston

    4. The Romantics – William Blake / Samuel Taylor Coleridge / William Wordsworth. Topic for discussion: the Ideals of the French Revolution. Visual Support: Blake’s paintings / BBC Documentary on the Romantics. 17th of February / 3rd of March /10th of March.


    5. “The Wizard of the Crow” by Ngugi wa Thiong’o (2006). 17th of March

22/1/09

"Así nacen as baleas", comentario


En Así nacen as baleas, unha moza volve á casa onde naceu por mor da enfermidade da súa nai. É unha novela que fala da incomunicación, da falta de amor e das ausencias, mais tamén do perdón, da madurez e da aceptación do propio destino.

É unha obra ben estruturada. Todas as tramas que xorden ao comezo da novela quedan ben resoltas ao final, porén, conséguese manter a tensión narrativa ao ir debullando, aos poucos, os complexos vínculos entre os personaxes.

Estes están ben construídos: os máis presentes están ben trazados e, dos ausentes, quédanos unha sensación de imprecisión. No entanto, penso que poderían desenvolverse dunha maneira máis ampla aspectos da vida da protagonista: a súa relación coa súa compañeira Ángela, os lazos de Felisa coa protagonista, coa nai e mais con Ramón, como é a vida dos tíos Cándido e Natalia...

Alén disto, considero que na novela se emprega un bo galego cun vocabulario axeitado e amplo e cunha escrita, por veces intimista, que é moi apropiada aos temas expostos no libro

Xurxo Estévez Alonso

21/1/09

Así nacen as baleas: páxinas de aire fresco en palabras.


Resulta certamente satisfactorio atoparse cunha lectura que interesa, está ben escrita, mantén a tensión ata o final e, polo tanto, entretén e fai gozar do pracer da lectura, que non é pouco. Así nacen as baleas, aínda que pequena en extensión (pouco máis de 150 páxinas), é unha gran novela. É grande como as baleas e como Ramón, que quería converterse nunha. Anxos Sumai consegue somerxer ao lector no pequeno universo dunha familia desconsolada, pero non o fai desde a traxedia gratuíta, senón desde a acción. Os personaxes desta novela son seres particulares, ben debuxados, aos que lles acontecen cousas, e a nós, aos lectores só nos queda preguntarnos Que pasará? E seguir lendo ata o final.

Vanesa Vázquez Iglesias.

20/1/09

NAS TUAS MÃOS - Inês Pedrosa - Capítulos 1 a 3 (ambos incluídos, pp. 13-33)

Bravo!
Vamos tentar tentar retomar a leitura prazerosa!

Quem tiver vontade poderá solicitar o empréstimo do livro no Departamento de Português.

Coloco umas primeiras questões gerais, para constatarmos se a primeira ideia que nos ocorre do livro eventualmente se mantém ou chega até o fim:

- Quais os temas que trata e que acham irá tratar o relato?
- Quais os traços principais que podem definir a personalidade da Jennifer?
- Qual a primeira valorização crítica sobre o texto?

Enquanto a mim e por enquanto apenas posso transcrever:
''Agora que as guerras acabaram, a primeira coisa a que as pessoas parecem capazes de sobreviver é a si mesmas, e é isso o que mais assusta" (p. 21)
"O amor, Camila, consiste na divina graça de para o tempo. E nada mais se pode dizer sobre ele." (p.23)

19/1/09

Club de lectura de galego

Comentarios da obra Así nacen as baleas, de Anxos Sumai.


Pareceume unha novela sinxela de ler e entender, sen ter un vocabulario rebuscado que fai seguir unha historia familiar, dos nosos días, con interese e con gana de saber como a protagonista resolverá os acontecementos que se lle presentan, mesturados cos recordos da infancia que marcaron a súa personalidade e a relación que ten cos demais personaxes. Principalmente dun, o seu irmán, sobre o que xira toda a historia e sempre está presente.
É a primeira vez que participo aquí e gustoume moito pois ao comenta-la obra cos compañeiros/as, decateime das distintas maneiras que se pode interpretar un mesmo paragrafo, profundar nel e tamén faise moi entretido. Foi un pracer tela lido na escola e comparti-la miña opinión.
Animo a todos/as a participar nos clubs de lectura para poder ve-las cousas dende outros puntos de vista.

Ánxeles Correa Llantada



"Así nacen as baleas" é unha obra que, ao meu entender, é moito máis que unha novela, pois nela atopamos unha morea de sentimentos confusos e, nun principio, incomprensibles para o lector, que, non obstante, acaban entendéndose unha vez lida a obra, pois ao facelo descubrimos unhas vidas cheíñas de feitos que marcan a todos e cada un dos protagonistas.

Persoalmente custoume ler o libro e, se cadra, foi cara ao final cando realmente me dei conta de que é unha historia onde se pode profundar moito máis do que parece. Se quixésemos darlle un enfoque psicolóxico á lectura intentado comprender o porqué dos comportamentos dos protagonistas e, incluso comparar actuacións similares na vida real, tal vez daría moito de que falar.

Marina Rodríguez Campos

18/1/09

Club de lectura de galego


E logo? Que tal vos vai, amigas e amigos?

Como sabedes tivemos unha xuntanza na segunda (12 de xaneiro) e outra na quinta feira (15 de xaneiro). Falamos sobre todo de "Así falan..." e acordamos ler "O paso do noroeste" de Xavier Queipo (Ed. Sotelo Blanco).

Volveremos a vernos o 26 deste mes ás 17.15 (segunda feira) e tentaremos traer lidas até a páxina 37. Dádelle unha vista de ollos á páxina de X. Queipo, desde o noso blog.

En vista da menor asistencia á xuntanza do xoves 15, entendo que non hai interese en facela nese día da semana. A non ser, claro está, que me digades o contrario. Nese caso, espero a vosa resposta.

Ademais, aquel@s de vós que recibides estes correos sobre o club de lectura, se desexades que volo siga a mandar, dicídemo.

Xa comezaron a chegar os comentarios escritos para incluír no blog. (Éntrase a través da páxina da EOI de Vigo). En breve poderemos lelos.

Tamén en breve teremos a Anxos Sumai connosco, así que ide preparando preguntas.

Saúde e até loguiño

O coordinador

13/1/09

YOUR STORIES 2 - English Reading Club - Bookworms

ROCKS by César Nieves

Indelible witnesses and traces of the pass of time in our nearest Universe. Ancient bulks, sentries of the space, guardians of the vigilantes of the stars in the slow nights that caress the sky and the sunrises that caress the horizons. Bastions, watchtowers, fortresses of imaginary wars, shelter of beings and souls from the beginning of the times, shelter of life.

How many sunrises will you see? Spectators of a never-ending performance, you will be ever-present until the end of times. Milestones in the trials of human endeavour.



FORGOTTEN UMBRELLAS by Luis Domínguez de la Iglesia

There was a sudden gust of wind, a strong and coward blow of the wind, a gale, a violent squall. I could not gauge the effort my Lord had to perform before the surrender. Neither my structure nor the strength of Lord Fabian were enough to overwhelm nature’s force. The wind tore us apart. Lord Fabian would helplessly watch the path through which I will initiate the soaring whilst our twenty years of close friendship -- almost a chemical bond – diluted by my getting out of his sight, beyond his reach.
There was a time when I was his constant companion. He personally carved his initials into my handle. LFU, before Lord Fabian Usher, now Lost Forgotten Umbrella. I was very proud of being part of the valuable personal belongings of my Sir. He never left the manor house without his hat and his umbrella, thus, I had the opportunity to know the most interesting places and the most different people. “May I have your hat and your umbrella, Sir?” The most exclusive clubs of London were such as my second house. Elegant ladies had found beneath me an appropriate shelter amid unexpected showers. I witnessed furtive kisses, prelude to passionate love affairs.
My new reality is the mud and the ivy surrounding the spoiled garden of the mired house where I landed. The only person I could see was the old woman who would come seven days a week to nurture the kittens. I woke up several times during my first night in this kind of haunted house. Different strident noises and unbearable smells instead of the scents of flowers and the rhythmic sound of the clock.
Now my only hope is to be found by a skilful vagabond, who might be able to fix me, and be acquired in a car boot sale

9/1/09

Club de lectura de galego

Na xuntanza última (día 15 de decembro. Asistencia: 5 persoas) acabamos a lectura e comentario de "Así nacen as baleas", e acordamos o seguinte:

Reunírmonos o luns 12 de xaneiro de 2009 a partir das 17.15 h. para falarmos de novas lecturas.

Ademais, eu propoño tamén unha reunión o xoves 15 de xaneiro á mesma hora para os que queirades vir (para comprobarmos se hai interese por facer as reunións tamén os xoves)

Eu propoño, como nova lectura, "O paso do noroeste" de Xavier Queipo (Ed. Sotelo Blanco). Hai 5 ou 6 exemplares na biblioteca da escola.

Ademais lémbrovos que xa podedes traer comentarios escritos para incluír no blog (Entrase a través da páxina da EOI de Vigo).

Saúde e até loguiño

Moncho