club de lectura en galego

A luz inúndao todo, e no soño rodéanme as cores máis intensas: os verdes das plantas e das árbores, a cor laranxa da terra, os milleiros de grúas brancas voando por riba dos arrozais, os flamboiáns da rúa que baixa ata o río, ateigados sempre de tantas flores vermellas que parecen formar unha ringleira de lumes suspendidos no medio do ceo.

***

Pola tardiña, cando o ceo se tingue de intensísima cor vermella antes de marchar o sol, é tanta a algarabía que case non se pode falar co estrondo que fan.

***

Fáltanos case todo, este parece o país das ausencias.

***

O que mellor facía a avoa era contar historias [...] Ela dicíame que as aprendera mentres vivira en Kedougou, onde todas as tardes se achegaba á Árbore das Palabras para escoitar as persoas maiores que se reunían á sombra e pasaban o tempo debullando un conto detrás doutro.

***

Empezo a entender que quizais non era só a avoa quen contaba as historias, senón que as historias se servían dela para chegar ata min desde o lugar de lonxe onde algún día naceron.

***

E o caso foi que o camaleón entretívose de máis polo camiño, e medio se lle esqueceu a encarga que lle fixeran.

***

Se cadra foi mellor para ela, porque os primeiros anos resultaron duros e tristes, aínda que Khoedi non teña memoria de que o pasasen tan mal como súa nai lle ten contado.
***

Nese momento comprendín de verdade o que significaba abandonar o Senegal.

***

Como me alegrou ver que as nenas me recibiron con cara alegre, chamándome polo meu nome.

***

Imaxinei que a nosa casa era como unha desas illas pequenas que se forman no delta do río Casamance, unha illa que viaxara connosco ata varar na costa destoutro mar de aquí.

***

Esa noite aprendeu que cada unha daquelas viaxes gardaba no seu interior unha historia amarga e dolorosa.

***

Khoedi parou de cantar e pechou os ollos, deixándose levar polo ritmo alegre da música. Naqueles momentos sentía que a súa casa era un anaco do Senegal, como unha illa pequena ou un barco navegando por mares que non veñen nos mapas.

***

Non sei explicalo ben. É coma se tivese unha caixa con fíos para tecer historias [...] Mesturas varios fíos e sáeche un conto que se parece a outros, pero que é distinto.

***


Non é o mesmo dicir garap ca dicir árbore. Cando pronuncio garap véñenme á cabeza os grosos baobabs, as ceibas inmensas, os coqueiros, os flamboiáns que parecen arder no aire.

***

“Tes que ser coma o baobab”, díxome Mareime cando lle falei dos meus medos. “Na temporada das choivas acumula grandes cantidades de auga no seu tronco, e así pode resistir logo as sequías máis longas; por moitos meses que duren, sempre volve florecer cando regresan as chuvias”.

***

Un rato rillando nos adentros, se cadra porque non hai nada peor que a espera e o non saber.

***

Sentín que iso era o que eu quería facer, contar historias tan cheas de vida como aquela, historias que espertan dentro de nós máis ganas de vivir.