Club de lectura 5.1.
Imos ler:
Corredores de sombra de
Agustín Fernández Paz
Día: mércores 16 de outubro
Lugar: aula 35
Hora: 18.00
Levaremos lidas as 100 primeiras páxinas.
9/10/13
4/10/13
Club de Lectura 5.1 Curso 2013-2014
Club de
Lectura 5.1
Convocatoria da 1ª reunión deste
ano lectivo
Data: mércores, 2 de outubro
Hora: 18.00
Lugar: cafetaría desta EOI
Asuntos:
- Acordo das primeiras lecturas
- Día e hora das reunións (normalmente) quincenais
10/5/11
Memorias
MEMORIAS DUN NENO LABREGO de Xosé Neira Vilas
Con Memorias dun neno labrego nace a literatura galega para nenos e adolescentes. p. 141
Nós vimos ó mundo cunha alforxa de preguntas p. 20
Un libro que deixa un ronsel de doces sentimentos.
O sentir da impotencia ao ser pequecho, “un ninguén” sen dereito á opinión, cando hai todo un mundo, un universo sen fronteiras por descubrirmos.
Filosofía de vida en estado puro.
Pero para min é milagre todo. Dende as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo. p. 36
Horas de “padrenosos” chorosos, de xente amiga que nos viña dar o “pésame”, coas mans entalecidas e a canseira de labra debuxada no rostro. p. 101
Pensei nos desacougos da xente; na teima da súa loita para xuntar diñeiro, mercar terras, pasar fame hoxe con mentes de fartarse mañá, e ó mellor ese mañá non chega, ou sorpréndeos debaixo dos terróns mantendo vermes. P. 103
Tremémoslle á morte porque non sabemos o que haberá detrás dela. Cando chega, séntena máis que ninguén os que desaproveitaron a vida; os que perderon o tempo mirando para os biosbardos. Aqueles que fixeron algo de valemento saben que non morren de todo. p.121
Desacordos coa sociedade, cunhas limitacións e farsas preestablecidas, onde no lugar de premiar ás persoas que pensan e deciden de seu trátase de marxinalas e son miradas con xenreira.
A troula da mascarada, igual que a tristura da coresma, son para vestir por fóra, penso eu. p. 54
Non din que os ditos bíblicos se repiten? Por aquí amósase un profeta!
Dicindo que o máis malo era que fose a mocidade a que se vai, e que ogallá se tratase dunha tolemia de vellos, porque os vellos dan perda, pero vaise a xente que traballa e o país está cheo de vellos e nenos. p. 65
Un canto á amizade coa que todos temos soños e neles queda agochada, ende ben hai algúns privilexiados que gozan dela.
Un amigo é o mellor que hai neste mundo, se o é de certo. Vale máis ter amigos ca ter cartos. O amigo dáche todo e non quere nada; morre por ti se cómpre morrer. p. 106
Doce tenrura nova, agromando á varanda da vida.
Os ollos non se me cansaban de mirala, nin as mans de darlle aloumiños. Cheguei a quererlle máis que a todos os da casa. Para min era coma unha estrela. Unha cousa á que se lle quere moito e non hai maneira de dicirllo. p. 79
Chelo Fontán Carrera
Con Memorias dun neno labrego nace a literatura galega para nenos e adolescentes. p. 141
Nós vimos ó mundo cunha alforxa de preguntas p. 20
Un libro que deixa un ronsel de doces sentimentos.
O sentir da impotencia ao ser pequecho, “un ninguén” sen dereito á opinión, cando hai todo un mundo, un universo sen fronteiras por descubrirmos.
Filosofía de vida en estado puro.
Pero para min é milagre todo. Dende as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo. p. 36
Horas de “padrenosos” chorosos, de xente amiga que nos viña dar o “pésame”, coas mans entalecidas e a canseira de labra debuxada no rostro. p. 101
Pensei nos desacougos da xente; na teima da súa loita para xuntar diñeiro, mercar terras, pasar fame hoxe con mentes de fartarse mañá, e ó mellor ese mañá non chega, ou sorpréndeos debaixo dos terróns mantendo vermes. P. 103
Tremémoslle á morte porque non sabemos o que haberá detrás dela. Cando chega, séntena máis que ninguén os que desaproveitaron a vida; os que perderon o tempo mirando para os biosbardos. Aqueles que fixeron algo de valemento saben que non morren de todo. p.121
Desacordos coa sociedade, cunhas limitacións e farsas preestablecidas, onde no lugar de premiar ás persoas que pensan e deciden de seu trátase de marxinalas e son miradas con xenreira.
A troula da mascarada, igual que a tristura da coresma, son para vestir por fóra, penso eu. p. 54
Non din que os ditos bíblicos se repiten? Por aquí amósase un profeta!
Dicindo que o máis malo era que fose a mocidade a que se vai, e que ogallá se tratase dunha tolemia de vellos, porque os vellos dan perda, pero vaise a xente que traballa e o país está cheo de vellos e nenos. p. 65
Un canto á amizade coa que todos temos soños e neles queda agochada, ende ben hai algúns privilexiados que gozan dela.
Un amigo é o mellor que hai neste mundo, se o é de certo. Vale máis ter amigos ca ter cartos. O amigo dáche todo e non quere nada; morre por ti se cómpre morrer. p. 106
Doce tenrura nova, agromando á varanda da vida.
Os ollos non se me cansaban de mirala, nin as mans de darlle aloumiños. Cheguei a quererlle máis que a todos os da casa. Para min era coma unha estrela. Unha cousa á que se lle quere moito e non hai maneira de dicirllo. p. 79
Chelo Fontán Carrera
4/5/11
Letras Galegas
Na reunión desta terza feira pasada falamos de Merlín e familia de Álvaro Cunqueiro. A próxima xuntanza:
Mais antes vémonos no 17 de maio no acto de Queremos Galego na concentración-lectura de poemas de Lois Pereiro e Castelao. O acto comeza ás 13.30 na praza da Princesa, en Vigo. @s que queirades participar na lectura póndevos en contacto cos organizadores a través deste enderezo electrónico: observatorio@amesanl.org
Alí estaremos!
Seguimos a publicar opinións sobre os libros anteriores.
MORNING STAR DE XOSÉ MIRANDA (Edicións Xerais de Galicia)
Novela de bandoleiros e aventuras, con tesouro polo medio á semellanza das de piratas.
Desenvólvese na metade do século XIX, pois nela se fai referencia aos acontecementos histórico-políticos do levantamento revolucionario do xeneral Solís e á posterior matanza de Carral.
Está contada en primeira persoa por Lourenzo Tasende. Nela descríbenos a súa vida chea de traballos, sacrificios e carencias materias e afectivas. Tivo que aprender a facer toda clase de tarefas, menos ir á escola e aprender a ler e escribir; como el mesmo lamenta nun parágrafo.
Axiña se ve enleado nas falcatruadas arrepiantes da gavela de bandoleiros, en que é participe o seu pai.
Despois de cada asalto, Lourenzo reflexiona e pensa que aquilo vai en contra da lei e dos bos principios e soña con cambiar de vida. E así o fará despois de moitas vicisitudes e sufrimentos entre os bandoleiros, e coa axuda da súa namorada de cabelos dourados e os seus devanceiros fidalgos.
A seguir transcribo un parágrafo que ilustra esta reconversión:
Atopei a Helena, o anxo que me salvou do meu propio eu; atopei unha familia, sen a que non sería cousa; atopeime a min mesmo e antes ca nada, atopei o tesouro que me permite ser o que son: aprendín a ler, e por iso podo contalo. Xulgade vós cal dos catro é o máis valioso.
É a primeira novela de bandoleiros que leo e podo dicir que me gustou moito. A súa lectura é moi doada e desenvólvese na nosa Galicia que dá moita proximidade, pois sempre acostuman ser estas temáticas de terras alleas.
Bene Freiría
- Martes, 24 de maio,
- ás 18.00 h,
- Aula 29 da escola.
Mais antes vémonos no 17 de maio no acto de Queremos Galego na concentración-lectura de poemas de Lois Pereiro e Castelao. O acto comeza ás 13.30 na praza da Princesa, en Vigo. @s que queirades participar na lectura póndevos en contacto cos organizadores a través deste enderezo electrónico: observatorio@amesanl.org
Alí estaremos!
Seguimos a publicar opinións sobre os libros anteriores.
MORNING STAR DE XOSÉ MIRANDA (Edicións Xerais de Galicia)Novela de bandoleiros e aventuras, con tesouro polo medio á semellanza das de piratas.
Desenvólvese na metade do século XIX, pois nela se fai referencia aos acontecementos histórico-políticos do levantamento revolucionario do xeneral Solís e á posterior matanza de Carral.
Está contada en primeira persoa por Lourenzo Tasende. Nela descríbenos a súa vida chea de traballos, sacrificios e carencias materias e afectivas. Tivo que aprender a facer toda clase de tarefas, menos ir á escola e aprender a ler e escribir; como el mesmo lamenta nun parágrafo.
Axiña se ve enleado nas falcatruadas arrepiantes da gavela de bandoleiros, en que é participe o seu pai.
Despois de cada asalto, Lourenzo reflexiona e pensa que aquilo vai en contra da lei e dos bos principios e soña con cambiar de vida. E así o fará despois de moitas vicisitudes e sufrimentos entre os bandoleiros, e coa axuda da súa namorada de cabelos dourados e os seus devanceiros fidalgos.
A seguir transcribo un parágrafo que ilustra esta reconversión:
Atopei a Helena, o anxo que me salvou do meu propio eu; atopei unha familia, sen a que non sería cousa; atopeime a min mesmo e antes ca nada, atopei o tesouro que me permite ser o que son: aprendín a ler, e por iso podo contalo. Xulgade vós cal dos catro é o máis valioso.
É a primeira novela de bandoleiros que leo e podo dicir que me gustou moito. A súa lectura é moi doada e desenvólvese na nosa Galicia que dá moita proximidade, pois sempre acostuman ser estas temáticas de terras alleas.
Bene Freiría
28/4/11
Nova lectura para maio
Na última sesión (12 de abril) acabamos a lectura e comentario de Memorias dun neno labrego e acordamos traer lida unha parte da seguinte obra: Álvaro Cunqueiro, Merlín e familia, Ed. Galaxia.
Data: martes 3 de maio
(a partir das 18.00 h na aula 29).
Imos ler até "O camiño de quita e pon" incluído, se vos prouguer.
Seguindo coa publicación de comentarios sobre obras lidas anteriormente, imos agora cun comentario sobre unha das obras que máis gustaron do curso pasado.
María Xosé Queizán
, Amor de tango. Edicións Xerais.
Amor de tango é moitas cousas á vez, moitas historias, case que todas truncadas e non por mor da casualidade, senón do horror da guerra e do fascismo, que é o mesmo que dicir o horror da intolerancia, a estupidez e a malicia da xente.
Amor de tango é a historia dunha rapaza, Margarita/Margot, mais tamén a historia da súa familia e as historias das súas amigas Alma e Chelo e mais as das familias delas. E é tamén a historia do Vigo en que viviron, o Vigo dunha determinada burguesía progresista durante os últimos anos da Restauración e a II República.
Amor de tango é, como digo, a historia de moitas vidas truncadas, que comezaban a ser e non puideron (non lles deixaron) seguir sendo, que non puideron chegar a ser aquilo que xa eran dalgún xeito; a historia dun xermolo que non puido agromar. A adolescencia das protagonistas representa en certa maneira a adolescencia dunha sociedade (dunha parte dunha sociedade) que non acadou a mocidade e moito menos a madureza.
Amor de tango é tamén unha historia sentimental de Vigo, do Vigo que viviu e do Vigo no que sentiu Margarita/Margot. Un Vigo en que tamén asistimos a unha xeira de acontecementos históricos de máis ou menos importancia para a cidade: a estadía do rei Alfonso XIII e da súa dona, o paso do Cometa Halley, a creación do Parque de Castrelos, o temporal que esnaquizou o peirao da Laxe, a polémica sobre onde situar o porto (Bouzas ou o Berbés), a actuación da actriz María Guerreiro no Teatro García Barbón co Premio Nobel José Echegaray como espectador de excepción…
Parécenme tamén moi interesantes as observacións da narradora/protagonista sobre a burguesía industrial viguesa da época, á que non dubida en cualificar de “cruel e desapiadada”, e sobre o enriquecemento ilegal de moitos galegos en América grazas ao trafico de brancas e á explotación dos seus propios compatriotas emigrados. O mesmo se pode dicir sobre algúns personaxes históricos como Basilio Álvarez, a quen censura dúas veces -pola súa oposición ao voto feminino e pola súa escolla do Berbés para situar o futuro porto de Vigo-, García Barbón ou Curros Enríquez.
O libro ten dous leit motivs, dous elementos que aboian no ambiente durante a maior parte da historia: un é o horror da guerra e do fascismo, que se presente dende o principio e que acaba estoupando ao final, e o outro, moi distinto, o tango, esa música e ese baile que é o fío condutor da historia de amor de Margarita/Margot e o seu tío Chinto. Porque o da narradora/protagonista foi un amor de tango: mentres o viviu, apaixonado; despois, “como reflexo crepuscular daquel amor (…) Amor perfume, amor música, amor de tango (…) a súa vida collera forma de bandoneón. O seu ánimo abríase e pechábase como o fol”.
Félix Caballero Wangüemert. 15 de abril de 2010
Seguindo coa publicación de comentarios sobre obras lidas anteriormente, imos agora cun comentario sobre unha das obras que máis gustaron do curso pasado.
María Xosé Queizán
, Amor de tango. Edicións Xerais.Amor de tango é moitas cousas á vez, moitas historias, case que todas truncadas e non por mor da casualidade, senón do horror da guerra e do fascismo, que é o mesmo que dicir o horror da intolerancia, a estupidez e a malicia da xente.
Amor de tango é a historia dunha rapaza, Margarita/Margot, mais tamén a historia da súa familia e as historias das súas amigas Alma e Chelo e mais as das familias delas. E é tamén a historia do Vigo en que viviron, o Vigo dunha determinada burguesía progresista durante os últimos anos da Restauración e a II República.
Amor de tango é, como digo, a historia de moitas vidas truncadas, que comezaban a ser e non puideron (non lles deixaron) seguir sendo, que non puideron chegar a ser aquilo que xa eran dalgún xeito; a historia dun xermolo que non puido agromar. A adolescencia das protagonistas representa en certa maneira a adolescencia dunha sociedade (dunha parte dunha sociedade) que non acadou a mocidade e moito menos a madureza.
Amor de tango é tamén unha historia sentimental de Vigo, do Vigo que viviu e do Vigo no que sentiu Margarita/Margot. Un Vigo en que tamén asistimos a unha xeira de acontecementos históricos de máis ou menos importancia para a cidade: a estadía do rei Alfonso XIII e da súa dona, o paso do Cometa Halley, a creación do Parque de Castrelos, o temporal que esnaquizou o peirao da Laxe, a polémica sobre onde situar o porto (Bouzas ou o Berbés), a actuación da actriz María Guerreiro no Teatro García Barbón co Premio Nobel José Echegaray como espectador de excepción…
Parécenme tamén moi interesantes as observacións da narradora/protagonista sobre a burguesía industrial viguesa da época, á que non dubida en cualificar de “cruel e desapiadada”, e sobre o enriquecemento ilegal de moitos galegos en América grazas ao trafico de brancas e á explotación dos seus propios compatriotas emigrados. O mesmo se pode dicir sobre algúns personaxes históricos como Basilio Álvarez, a quen censura dúas veces -pola súa oposición ao voto feminino e pola súa escolla do Berbés para situar o futuro porto de Vigo-, García Barbón ou Curros Enríquez.
O libro ten dous leit motivs, dous elementos que aboian no ambiente durante a maior parte da historia: un é o horror da guerra e do fascismo, que se presente dende o principio e que acaba estoupando ao final, e o outro, moi distinto, o tango, esa música e ese baile que é o fío condutor da historia de amor de Margarita/Margot e o seu tío Chinto. Porque o da narradora/protagonista foi un amor de tango: mentres o viviu, apaixonado; despois, “como reflexo crepuscular daquel amor (…) Amor perfume, amor música, amor de tango (…) a súa vida collera forma de bandoneón. O seu ánimo abríase e pechábase como o fol”.
Félix Caballero Wangüemert. 15 de abril de 2010
4/4/11
Mao tempo
Toda a noite estivera xeando, e a lama estaba dura nos sulcos das rodas, i a carreteira somellaba de pedra que até se podía trepar nas pozancas que deixaba a chuvia coma si foran de vidro groso, que astra as herbas da cuneta brilaban co carazo coma si tivesen luz por embaixo do terreo, pois aínda non se vía coasi nada.
Polos altos do ceio, que arestora estaban a crarexar amodiño, coma con preguiza, víñanse erguendo unhas nubes empardecidas e víase que ía cambiar o tempo pra tronada.
Afora debruzábase a chuvia, achoada e mesta, e o día puñérase fusquento coma si voltara pra atrás. Cando se abría a porta, entraban os refachos do vento até a cociña esparexendo o fumazo...
A cibdade somellaba asolagada por aquil baleirarse do ceio, sin trégolas, que puña triste o corazón. A chuvia seguía a Deus dala e sentíase a enxurrada baixando dos altos do souto a escacharse descontra os bacelos do hortal e a rolar polos carreiros trocados en regatos.As casas de pallabarro somellaban ire a derrubarse amolecidas, i os refachos do vento arremuiñado do norde, que viña como pra tempo de neve, esborrifaban no áer os fíos da auga que aínda se desbrocaban no medio da rúa dende as canles das tellas. (A esmorga, 1959)
Na sesión da pasada terza feira (29 de marzo) acabamos a lectura e comentario de Morning Star e acordamos traer lida a novela de Xosé Neira Vilas Memorias dun neno labrego para o martes 12 de abril (a partir das 18.00 h na aula 29). Lembrade que xa falamos desta obra na anterior sesión (15 de marzo).
A propósito, o 9 de abril ás 20.30, no Centro Cultural de Caixanova, Cándido Pazó representa as Memoria das memorias dun neno labrego.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
Entradas
