Mao tempo

Toda a noite estivera xeando, e a lama estaba dura nos sulcos das rodas, i a carreteira somellaba de pedra que até se podía trepar nas pozancas que deixaba a chuvia coma si foran de vidro groso, que astra as herbas da cuneta brilaban co carazo coma si tivesen luz por embaixo do terreo, pois aínda non se vía coasi nada.

Polos altos do ceio, que arestora estaban a crarexar amodiño, coma con preguiza, víñanse erguendo unhas nubes empardecidas e víase que ía cambiar o tempo pra tronada.

Afora debruzábase a chuvia, achoada e mesta, e o día puñérase fusquento coma si voltara pra atrás. Cando se abría a porta, entraban os refachos do vento até a cociña esparexendo o fumazo...

A cibdade somellaba asolagada por aquil baleirarse do ceio, sin trégolas, que puña triste o corazón. A chuvia seguía a Deus dala e sentíase a enxurrada baixando dos altos do souto a escacharse descontra os bacelos do hortal e a rolar polos carreiros trocados en regatos.

As casas de pallabarro somellaban ire a derrubarse amolecidas, i os refachos do vento arremuiñado do norde, que viña como pra tempo de neve, esborrifaban no áer os fíos da auga que aínda se desbrocaban no medio da rúa dende as canles das tellas. (A esmorga, 1959)

Na sesión da pasada terza feira (29 de marzo) acabamos a lectura e comentario de Morning Star e acordamos traer lida a novela de Xosé Neira Vilas Memorias dun neno labrego para o martes 12 de abril (a partir das 18.00 h na aula 29). Lembrade que xa falamos desta obra na anterior sesión (15 de marzo).

A propósito, o 9 de abril ás 20.30, no Centro Cultural de Caixanova, Cándido Pazó representa as Memoria das memorias dun neno labrego.