MEMORIAS DUN NENO LABREGO de Xosé Neira Vilas
Con Memorias dun neno labrego nace a literatura galega para nenos e adolescentes. p. 141
Nós vimos ó mundo cunha alforxa de preguntas p. 20
Un libro que deixa un ronsel de doces sentimentos.
O sentir da impotencia ao ser pequecho, “un ninguén” sen dereito á opinión, cando hai todo un mundo, un universo sen fronteiras por descubrirmos.
Filosofía de vida en estado puro.
Pero para min é milagre todo. Dende as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo. p. 36
Horas de “padrenosos” chorosos, de xente amiga que nos viña dar o “pésame”, coas mans entalecidas e a canseira de labra debuxada no rostro. p. 101
Pensei nos desacougos da xente; na teima da súa loita para xuntar diñeiro, mercar terras, pasar fame hoxe con mentes de fartarse mañá, e ó mellor ese mañá non chega, ou sorpréndeos debaixo dos terróns mantendo vermes. P. 103
Tremémoslle á morte porque non sabemos o que haberá detrás dela. Cando chega, séntena máis que ninguén os que desaproveitaron a vida; os que perderon o tempo mirando para os biosbardos. Aqueles que fixeron algo de valemento saben que non morren de todo. p.121
Desacordos coa sociedade, cunhas limitacións e farsas preestablecidas, onde no lugar de premiar ás persoas que pensan e deciden de seu trátase de marxinalas e son miradas con xenreira.
A troula da mascarada, igual que a tristura da coresma, son para vestir por fóra, penso eu. p. 54
Non din que os ditos bíblicos se repiten? Por aquí amósase un profeta!
Dicindo que o máis malo era que fose a mocidade a que se vai, e que ogallá se tratase dunha tolemia de vellos, porque os vellos dan perda, pero vaise a xente que traballa e o país está cheo de vellos e nenos. p. 65
Un canto á amizade coa que todos temos soños e neles queda agochada, ende ben hai algúns privilexiados que gozan dela.
Un amigo é o mellor que hai neste mundo, se o é de certo. Vale máis ter amigos ca ter cartos. O amigo dáche todo e non quere nada; morre por ti se cómpre morrer. p. 106
Doce tenrura nova, agromando á varanda da vida.
Os ollos non se me cansaban de mirala, nin as mans de darlle aloumiños. Cheguei a quererlle máis que a todos os da casa. Para min era coma unha estrela. Unha cousa á que se lle quere moito e non hai maneira de dicirllo. p. 79
Chelo Fontán Carrera
Con Memorias dun neno labrego nace a literatura galega para nenos e adolescentes. p. 141
Nós vimos ó mundo cunha alforxa de preguntas p. 20
Un libro que deixa un ronsel de doces sentimentos.
O sentir da impotencia ao ser pequecho, “un ninguén” sen dereito á opinión, cando hai todo un mundo, un universo sen fronteiras por descubrirmos.
Filosofía de vida en estado puro.
Pero para min é milagre todo. Dende as pingueiras da chuvia ata o canto do grilo. p. 36
Horas de “padrenosos” chorosos, de xente amiga que nos viña dar o “pésame”, coas mans entalecidas e a canseira de labra debuxada no rostro. p. 101
Pensei nos desacougos da xente; na teima da súa loita para xuntar diñeiro, mercar terras, pasar fame hoxe con mentes de fartarse mañá, e ó mellor ese mañá non chega, ou sorpréndeos debaixo dos terróns mantendo vermes. P. 103
Tremémoslle á morte porque non sabemos o que haberá detrás dela. Cando chega, séntena máis que ninguén os que desaproveitaron a vida; os que perderon o tempo mirando para os biosbardos. Aqueles que fixeron algo de valemento saben que non morren de todo. p.121
Desacordos coa sociedade, cunhas limitacións e farsas preestablecidas, onde no lugar de premiar ás persoas que pensan e deciden de seu trátase de marxinalas e son miradas con xenreira.
A troula da mascarada, igual que a tristura da coresma, son para vestir por fóra, penso eu. p. 54
Non din que os ditos bíblicos se repiten? Por aquí amósase un profeta!
Dicindo que o máis malo era que fose a mocidade a que se vai, e que ogallá se tratase dunha tolemia de vellos, porque os vellos dan perda, pero vaise a xente que traballa e o país está cheo de vellos e nenos. p. 65
Un canto á amizade coa que todos temos soños e neles queda agochada, ende ben hai algúns privilexiados que gozan dela.
Un amigo é o mellor que hai neste mundo, se o é de certo. Vale máis ter amigos ca ter cartos. O amigo dáche todo e non quere nada; morre por ti se cómpre morrer. p. 106
Doce tenrura nova, agromando á varanda da vida.
Os ollos non se me cansaban de mirala, nin as mans de darlle aloumiños. Cheguei a quererlle máis que a todos os da casa. Para min era coma unha estrela. Unha cousa á que se lle quere moito e non hai maneira de dicirllo. p. 79
Chelo Fontán Carrera
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario