Na última sesión (12 de abril) acabamos a lectura e comentario de Memorias dun neno labrego e acordamos traer lida unha parte da seguinte obra: Álvaro Cunqueiro, Merlín e familia, Ed. Galaxia.
Data: martes 3 de maio
(a partir das 18.00 h na aula 29).
Imos ler até "O camiño de quita e pon" incluído, se vos prouguer.
Seguindo coa publicación de comentarios sobre obras lidas anteriormente, imos agora cun comentario sobre unha das obras que máis gustaron do curso pasado.
María Xosé Queizán
, Amor de tango. Edicións Xerais.
Amor de tango é moitas cousas á vez, moitas historias, case que todas truncadas e non por mor da casualidade, senón do horror da guerra e do fascismo, que é o mesmo que dicir o horror da intolerancia, a estupidez e a malicia da xente.
Amor de tango é a historia dunha rapaza, Margarita/Margot, mais tamén a historia da súa familia e as historias das súas amigas Alma e Chelo e mais as das familias delas. E é tamén a historia do Vigo en que viviron, o Vigo dunha determinada burguesía progresista durante os últimos anos da Restauración e a II República.
Amor de tango é, como digo, a historia de moitas vidas truncadas, que comezaban a ser e non puideron (non lles deixaron) seguir sendo, que non puideron chegar a ser aquilo que xa eran dalgún xeito; a historia dun xermolo que non puido agromar. A adolescencia das protagonistas representa en certa maneira a adolescencia dunha sociedade (dunha parte dunha sociedade) que non acadou a mocidade e moito menos a madureza.
Amor de tango é tamén unha historia sentimental de Vigo, do Vigo que viviu e do Vigo no que sentiu Margarita/Margot. Un Vigo en que tamén asistimos a unha xeira de acontecementos históricos de máis ou menos importancia para a cidade: a estadía do rei Alfonso XIII e da súa dona, o paso do Cometa Halley, a creación do Parque de Castrelos, o temporal que esnaquizou o peirao da Laxe, a polémica sobre onde situar o porto (Bouzas ou o Berbés), a actuación da actriz María Guerreiro no Teatro García Barbón co Premio Nobel José Echegaray como espectador de excepción…
Parécenme tamén moi interesantes as observacións da narradora/protagonista sobre a burguesía industrial viguesa da época, á que non dubida en cualificar de “cruel e desapiadada”, e sobre o enriquecemento ilegal de moitos galegos en América grazas ao trafico de brancas e á explotación dos seus propios compatriotas emigrados. O mesmo se pode dicir sobre algúns personaxes históricos como Basilio Álvarez, a quen censura dúas veces -pola súa oposición ao voto feminino e pola súa escolla do Berbés para situar o futuro porto de Vigo-, García Barbón ou Curros Enríquez.
O libro ten dous leit motivs, dous elementos que aboian no ambiente durante a maior parte da historia: un é o horror da guerra e do fascismo, que se presente dende o principio e que acaba estoupando ao final, e o outro, moi distinto, o tango, esa música e ese baile que é o fío condutor da historia de amor de Margarita/Margot e o seu tío Chinto. Porque o da narradora/protagonista foi un amor de tango: mentres o viviu, apaixonado; despois, “como reflexo crepuscular daquel amor (…) Amor perfume, amor música, amor de tango (…) a súa vida collera forma de bandoneón. O seu ánimo abríase e pechábase como o fol”.
Félix Caballero Wangüemert. 15 de abril de 2010
Seguindo coa publicación de comentarios sobre obras lidas anteriormente, imos agora cun comentario sobre unha das obras que máis gustaron do curso pasado.
María Xosé Queizán
, Amor de tango. Edicións Xerais.Amor de tango é moitas cousas á vez, moitas historias, case que todas truncadas e non por mor da casualidade, senón do horror da guerra e do fascismo, que é o mesmo que dicir o horror da intolerancia, a estupidez e a malicia da xente.
Amor de tango é a historia dunha rapaza, Margarita/Margot, mais tamén a historia da súa familia e as historias das súas amigas Alma e Chelo e mais as das familias delas. E é tamén a historia do Vigo en que viviron, o Vigo dunha determinada burguesía progresista durante os últimos anos da Restauración e a II República.
Amor de tango é, como digo, a historia de moitas vidas truncadas, que comezaban a ser e non puideron (non lles deixaron) seguir sendo, que non puideron chegar a ser aquilo que xa eran dalgún xeito; a historia dun xermolo que non puido agromar. A adolescencia das protagonistas representa en certa maneira a adolescencia dunha sociedade (dunha parte dunha sociedade) que non acadou a mocidade e moito menos a madureza.
Amor de tango é tamén unha historia sentimental de Vigo, do Vigo que viviu e do Vigo no que sentiu Margarita/Margot. Un Vigo en que tamén asistimos a unha xeira de acontecementos históricos de máis ou menos importancia para a cidade: a estadía do rei Alfonso XIII e da súa dona, o paso do Cometa Halley, a creación do Parque de Castrelos, o temporal que esnaquizou o peirao da Laxe, a polémica sobre onde situar o porto (Bouzas ou o Berbés), a actuación da actriz María Guerreiro no Teatro García Barbón co Premio Nobel José Echegaray como espectador de excepción…
Parécenme tamén moi interesantes as observacións da narradora/protagonista sobre a burguesía industrial viguesa da época, á que non dubida en cualificar de “cruel e desapiadada”, e sobre o enriquecemento ilegal de moitos galegos en América grazas ao trafico de brancas e á explotación dos seus propios compatriotas emigrados. O mesmo se pode dicir sobre algúns personaxes históricos como Basilio Álvarez, a quen censura dúas veces -pola súa oposición ao voto feminino e pola súa escolla do Berbés para situar o futuro porto de Vigo-, García Barbón ou Curros Enríquez.
O libro ten dous leit motivs, dous elementos que aboian no ambiente durante a maior parte da historia: un é o horror da guerra e do fascismo, que se presente dende o principio e que acaba estoupando ao final, e o outro, moi distinto, o tango, esa música e ese baile que é o fío condutor da historia de amor de Margarita/Margot e o seu tío Chinto. Porque o da narradora/protagonista foi un amor de tango: mentres o viviu, apaixonado; despois, “como reflexo crepuscular daquel amor (…) Amor perfume, amor música, amor de tango (…) a súa vida collera forma de bandoneón. O seu ánimo abríase e pechábase como o fol”.
Félix Caballero Wangüemert. 15 de abril de 2010
Entradas
