Comentarios sobre as últimas lecturas

Denso recendo a salgado de Manuel Portas non me gustou moito, pero hai un personaxe ao que quixera referirme, chamado Xavier, que vive a súa vida sen pensar en nada. El vive o día a día, da maneira que el sente, non pensa no que a xente poida falar del.

Hai unha escena en que Andrés mira pola ventá da súa casa e ve pasar un home. El pensa nesa imaxe para pintala nun cadro; el non recoñece a Xavier. A descrición que fai o autor da escena é:

Velaí vai aquela figura peculiar, paseniño, como un Cristo da paixón, tirando dun inmenso macuto, cun palleirán desmedrado e vello andando a carón da súa perna esquerda.

Eu penso que aquí está descrito Xavier tal como é: unha persoa sinxela.

Hai outra frase interesante, cando o autor fala da relación de parella de Suso e Pilar, a súa esposa:

Os ollos acabaron por perder o interese por verse.

Marta Fernández



A Esmorga é unha historia tráxica que nos mostra unha época de finais do século XIX do máis tristeira e misérrima. A través dos personaxes, o autor móstranos unha sociedade marxinal e, seguindo o fío do monólogo de Cibrán ante o xuíz contando as falcatruadas que fixeran ese día, fainos ver os males daquel momento: a decadencia da fidalguía, as autoridades alleas ao país que non falan nin comprenden a nosa lingua nin a nosa idiosincrasia, os malos tratos da garda civil, a prostitución, a homosexualidade, a miseria, a penuria, etc.
Por outra parte, chamoume a atención a forma de expresarse Cibrán e as reviravoltas que dá para que o xuíz chegue a comprender o porqué dos feitos.
Tamén é importante a climatóloxia no desenvolvemento da novela, pois hai un continuo paralelismo entre a cantidade de líquido que inxiren e a manchea de chuvia, fríaxe, refachos, xeo, lama, etc.
Penso que dalgunha maneira o clima xustifica esa inxesta abafante de alcol que ao final lles trae tan graves consecuencias para eles os tres.
Teño que dicir que é un libro moi fácil de ler e que engaiola a forma de escribir e expresarse de Blanco Amor.
Para rematar vou transcribir un parágrafo dunha reflexión de Cibrán sobre os seus sentimentos en canto á súa noiva a Raxada, que son dunha gran tenrura na súa boca.

Coa Raxada un quédase na quentura do leito e un vaise trocando nun cativiño, acochado descontra o seu seo, que o ten tan ancho e fermoso,como se fora a nai dun, aínda sendo máis moza do que un.

Bene, 12 de marzo de 2011



Na próxima xuntanza (29 de marzo, terza feira, a partir das 18.00) acabaremos de comentar Morning Star.