Club de lectura en galego

Este pasado 15 de decembro acabamos a lectura e comentario de Lúa do Senegal e acordamos que o seguinte faladoiro será o martes 19 de xaneiro de 2010 ás 18.00 h. O lugar, como de costume é a Cafetaría da EOI de Vigo.

Para este novo ano iniciamos unha segunda liña de lecturas. Á parte, entón, da lectura de autores actuais teremos esta segunda liña que consiste en irmos lendo obras da nosa literatura doutras épocas.

Por tanto, as seguintes lecturas van ser:

a) Amor de tango de María Xosé Queizán (Xerais)

Conseguide, se podedes, a última edición, xa que foi revisada e mellorada no aspecto lingüístico.

Para esta próxima tertulia traeremos lido até a páxina 60. (ollo, pola edición do 2007). Son as 3 primeiras partes. Até onde di: “o home por excelencia era o seu pai”.


b) Dentro do obxectivo do coñecemento da nosa historia literaria, qué mellor que comezar co primeiro título importante da nosa literatura: Cantares Gallegos (1863).

Este libro de Rosalía de Castro supón entre outras moitas cousas, o nacemento da nosa literatura moderna. Hai nel unha reivindicación da nosa terra, da nosa lingua e do noso pobo, e, nomeadamente, das súas camadas populares.

As edicións recomendadas por Anxo Angueira son:

A de Galaxia, feita por María Xesús Lama
A de Xerais, feita por Xavier R. Baixeras.


Para esta vindeira tertulia ordenamos de ler o prólogo e o poema que comeza “Adiós ríos, adiós fontes” de Cantares Gallegos.

Centrarémonos só nalgúns poemas deica o final do curso, mais quen quixer ler o poemario enteiro, mellor, e esa é a nosa recomendación.

A previsión é que en maio teñamos unha conferencia-coloquio de Anxo Angueira, un recital poético (do alumnado) e unha excursión a algúns dos lugares onde viviu Rosalía. Agardamos a participación de todo o alumnado.

Agora pode ser un bo momento para vos sumardes ao noso club de lectura

e para participardes nel.

Un bo ano 2010 para tod@s!!!

club de lectura en galego

A luz inúndao todo, e no soño rodéanme as cores máis intensas: os verdes das plantas e das árbores, a cor laranxa da terra, os milleiros de grúas brancas voando por riba dos arrozais, os flamboiáns da rúa que baixa ata o río, ateigados sempre de tantas flores vermellas que parecen formar unha ringleira de lumes suspendidos no medio do ceo.

***

Pola tardiña, cando o ceo se tingue de intensísima cor vermella antes de marchar o sol, é tanta a algarabía que case non se pode falar co estrondo que fan.

***

Fáltanos case todo, este parece o país das ausencias.

***

O que mellor facía a avoa era contar historias [...] Ela dicíame que as aprendera mentres vivira en Kedougou, onde todas as tardes se achegaba á Árbore das Palabras para escoitar as persoas maiores que se reunían á sombra e pasaban o tempo debullando un conto detrás doutro.

***

Empezo a entender que quizais non era só a avoa quen contaba as historias, senón que as historias se servían dela para chegar ata min desde o lugar de lonxe onde algún día naceron.

***

E o caso foi que o camaleón entretívose de máis polo camiño, e medio se lle esqueceu a encarga que lle fixeran.

***

Se cadra foi mellor para ela, porque os primeiros anos resultaron duros e tristes, aínda que Khoedi non teña memoria de que o pasasen tan mal como súa nai lle ten contado.
***

Nese momento comprendín de verdade o que significaba abandonar o Senegal.

***

Como me alegrou ver que as nenas me recibiron con cara alegre, chamándome polo meu nome.

***

Imaxinei que a nosa casa era como unha desas illas pequenas que se forman no delta do río Casamance, unha illa que viaxara connosco ata varar na costa destoutro mar de aquí.

***

Esa noite aprendeu que cada unha daquelas viaxes gardaba no seu interior unha historia amarga e dolorosa.

***

Khoedi parou de cantar e pechou os ollos, deixándose levar polo ritmo alegre da música. Naqueles momentos sentía que a súa casa era un anaco do Senegal, como unha illa pequena ou un barco navegando por mares que non veñen nos mapas.

***

Non sei explicalo ben. É coma se tivese unha caixa con fíos para tecer historias [...] Mesturas varios fíos e sáeche un conto que se parece a outros, pero que é distinto.

***


Non é o mesmo dicir garap ca dicir árbore. Cando pronuncio garap véñenme á cabeza os grosos baobabs, as ceibas inmensas, os coqueiros, os flamboiáns que parecen arder no aire.

***

“Tes que ser coma o baobab”, díxome Mareime cando lle falei dos meus medos. “Na temporada das choivas acumula grandes cantidades de auga no seu tronco, e así pode resistir logo as sequías máis longas; por moitos meses que duren, sempre volve florecer cando regresan as chuvias”.

***

Un rato rillando nos adentros, se cadra porque non hai nada peor que a espera e o non saber.

***

Sentín que iso era o que eu quería facer, contar historias tan cheas de vida como aquela, historias que espertan dentro de nós máis ganas de vivir.